سفری بی پایان.....

دردم همه در مصرع بعد است:

من ماندم و او رفت و نیامد...

 

| ادیب امینی |

سفری بی پایان........

چشم چشم دو ابرو دماغ ودهن یه گردو احساس نقاشیِ الکیِ سرسریِ "چشم چشم دو ابرو دماغ و دهن یه گردو"یی دارم که خاله ای عمه ای کسی برای بچه ای روی تکه کاغذی کشیده است، و چشم بچه به عروسکی افتاده و دوویده و رفته است و حالا آن چشم چشم دو ابرو دماغ و دهن یه گردو زنده است و روح دارد اما نمی تواند کاری کند و حرفی بزند و در عین حال هم خودش می داند که تنها یک نقاشی ست بر این کاغذِ رها بر هیچ کجا! و چه زجری ست فهمیدنِ این دست و پا بستگی... ما چرا می فهمیم؟ ما چرا می پرسیم؟ ما چرا می بینیم؟ پناهیِ عزیزم؛ راست می گویی؛ عشق به خون احتیاج دارد! چقدر دوری اما حتی اگر یک روز به عمر سفری بی پایان........ادامه مطلب

امان از این تو وآن تو..

پناه از "تو" به خواب، پناه از آن "تو"ی توی خواب ها به بیداری، پناه از دردِ بیداری به "تو"یی که جواب نمی دهی، پناه از سکوتِ نامهربانت به دو سه غزل از حافظ، پناه از غزل هایی که از "تو" بی خبرند به ساعتی خواب، پناه از آن "تو"ی توی خواب ها به... به... به...!؟ تو بگو به کجا!؟... امان از آن "تو"ی توی خواب ها که توی شلوغی گم میشود و امان از این "تو"ی توی بیداری که جواب نمی دهد نمی دهد نمی دهد...

سفری بی پایان........

بالاخره بهت ثابت میشه!

دنیا پر از زنانی ست که بارها و بارها در برهه های مختلف شنیده اند که: "بالاخره بهت ثابت میشه که هیچ مردی به اندازه ی من دوستت نداره"... و هیچ چیز هم هیچ وقت بهشان ثابت نشده!

سفری بی پایان........

کامیونی را پشت سرم هلک هلک با نخ میکشم متنفرم از شب هایی که خوابم نمی برد که نمی برد و به خودم می پیچم و صد و هفتاد بار یک آهنگ تکراری را هی گوش می کنم و کسی هم این وسط هست که انگار نیست، کسی که هروقت دلش بخواهد هست و هروقت دلش نخواهد نیست، و عمیق ترین شناختش از من این است که "من هم مثل همه ی زن ها هستم، حالا شاید با درجه های کمتر"، و دیگر همین و هیچ!... و دیگر اینکه "من گاهی چقدر تلخم" آنقدرها هم مهم نیست؛ اینکه گاهی چنان تلخم که روزهای متمادی بُغضی را به دنبال خودم هِلِک و هِلِک می کشم به سانِ پسر بچه ای که کامیون پلاستیکی زرد و قرمز و کوچکش را با نخ به دنبالش... سفری بی پایان........ادامه مطلب

مرا چه به این همه تلخی؟؟ آفتاب می تابد کج، بر تنم که قد راست نکرده هنوز زیر هجوم آن همه شب؛ و تو، قصه نمی گویی دیگر برای هیچ "بعد از من آمده ای" حتی! آفتاب می تابد هر صبح، و من نمی دانم هر خورشید یعنی یک صفحه ی جدید؟ یا یعنی با بی میلی ورق زدن یک روز دیگر که کم شدیم از هم؟! من قایق آرزوها که نه، قایق رویاها را بی تو تا کجا بکشانم با این دست های چرب و چشم های خمار بی خواب؟ یک سرش را هم تو بگیر بی انصاف؛ مرا چه به این همه پارو زدن؟ من لوس تر از این حرف ها بودم آن همه شب که بی لالایی ات خوابم نمی برد؛ کو پس لالایی خوش آوا؟ مرا چه به این همه تلخی؟ کو پس پنبه و ابریشم سفری بی پایان........ادامه مطلب